1 Początek. Simon.

   Pierwszy rozdział bardziej opisowy. Może Wam zbytnio nie odpowiadać natłok informacji, dziwna kolejność, ale miejcie na uwadze, że ten rozdział pisany był kwiecień/maj ;)

   Miłej lektury :)

-----------------------------------

   Mam sen, który świeci.

Dam mu wyjść,

w końcu się dowiesz

kim jestem...

~Lo que soy

   

   Nie jestem zła, po prostu jestem sobą. Dlaczego tym ludziom tak trudno jest to zrozumieć? Nie znają mnie, przez ten rok właściwie się mną nie interesowali. Chorzy sąsiedzi. Tutaj jest gorzej niż w domu dziecka. Mając niecałe osiemnaście lat, chciałam jak najszybciej opuścić to przerażające miejsce. Mając na karku dziewiętnastkę, wolę tam wrócić i być może podzielić los Jeremy'ego niż nadal być służącą.

   Po uzyskaniu przeze mnie pełnoletności, co w dzisiejszych czasach jest czymś wyjątkowym (czworo na dziesięcioro dzieci nie dożywa piętnastych urodzin z powodu mutacji genetycznych), władze miasta przydzieliły mi mieszkanie socjalne, dokładnie po drugiej stronie Karaan, starożytnego Newcastle. Jedynie nasz kontynent nie zderzył się z innymi, choć od Africonu dzieli nas jedynie wąska cieśnina Maylisea.
   Moje mieszkanie strasznie przypomina mi mój dawny pokój w bidulu. Puste półki, pomalowane na brudną biel meble. Właściwie wszystko utrzymane jest w tym kolorze, jedynie wykonany przeze mnie napis w mojej sypialni jest czarny. "Zawsze bądź sobą". Z tą myślą budziłam się codziennie przez kilkanaście lat. I dopiero od niedawna żyję według niej.
   Po opuszczeniu domu dziecka w dniu osiemnastych urodzin zostałam zatrudniona przez prywatnego przedsiębiorcę w zakładzie introligatorskim. Wynikało to z Odkrycia - kilkudniowego procesu, któremu poddawany jest każdy czternastolatek. Wykazał u mnie szczególne uzdolnienia dotyczące wszystkiego, co związane z książkami. Bez problemu umiałam ustawić je w kolejności alfabetycznej, skatalogowałam pięćset dzieł, pobijając czasowy rekord, umiałam zacytować fragment każdej z nich z podaniem dokładnej strony wystąpienia treści, a dla kilkunastu naprawdę starych książek stworzyłam nowe, skórzane woluminy. Nie miałam także problemu z kaligrafią.. I mimo tego, że wykazałam również nadzwyczajne zdolności matematyczne i sportowe, Rada Najwyższych skierowała mnie na kilkuletnie szkolenie introligatorskie, dzięki czemu wreszcie mogłam opuszczać dom dziecka na więcej niż godzinę dziennie. Miesiąc przed uzyskaniem pełnoletności Rada ukazała mnie na rynku pracy jako zdolną do jej podjęcia.
   I tak od ponad roku męczę się, a to wszystko wina sąsiadów żerujących na mojej dobroci. Ileż to razy pożyczyłam im pieniądze, ugotowałam im obiad, choć nie miałam już na to siły? Pracuję w zakładzie dwanaście godzin, dzień w dzień, za wyjątkiem niedziel, które spędzam sama ze sobą, ćwicząc, lub z moim przyjacielem. To dla mnie godziny raju.
   Tejże niedzieli, która miała zmienić wszystko, zadzwonił Simon - mój najstarszy, jedyny, poruszający się na wózku inwalidzkim przyjaciel. Tak jak ja, był w domu dziecka, który opuścił pół roku przede mną. Czasami nienawidziłam tej różnicy miesięcy pomiędzy nami, bez niego było jeszcze bardziej ponuro, a ja przestałam się uśmiechać. Mimo tego, że był wychowankiem bidula, po uzyskaniu prawnej dorosłości nie mógł odwiedzić swoich przyjaciół. To było najgorsze sześć miesięcy w moim życiu. Był jedynym dobrem, jakie kiedykolwiek mnie spotkało. Dlatego byłam w szoku, gdy w dniu moich urodzin, w dniu opuszczenia przeze mnie piekła, czekał za bramą. Czekał na mnie. Od tamtej pory jesteśmy w stałym kontakcie. Razem przeciwko całemu światu.
   Odkąd pamiętam, moim domem był ponury budynek na wschodnim krańcu Karaanu, który do czternastego roku życia bardzo rzadko opuszczałam. O mojej rodzinie nie wiem kompletnie nic, nawet imię i nazwisko, które noszę, które są wpisane we wszystkie dokumenty, nie należą do mnie, nadał mi je dyrektor domu dziecka. Nigdzie nie znalazłam swojego miejsca.
   Simon stracił czucie w obu nogach w wyniku wypadku samochodowego, gdy miał siedem lat.Od kiedy zmuszony był usiąść na wózku, byłam jego osobistym szoferem. Zjeździliśmy razem cały park wokół naszego "więzienia". Od zawsze razem. Na zawsze.
   Jego telefon był początkiem dnia zero. Simon, prawie dwudziestoletni brunet o pięknych, orzechowych oczach, mój duchowy brat, jest geniuszem fizycznym. Jego Odkrycie trwało zaledwie trzy dni, od małego wiedział, czym chce się zajmować w dorosłym życiu.
   Poprosił mnie, bym ponownie stała się jego szoferem i towarzyszyła mu w drodze do Iglesii - instytutu nauk wszelakich i sportu. Z chęcią przystałam na jego propozycję, potrzebowałam świeżego powietrza i obecności kogoś, kto mnie zrozumie.

****

   Pukanie rozlega się w całym mieszkaniu. Stoję nieruchomo przed drzwiami, nasłuchując dobrze znanych mi odgłosów, dźwięku kół jadących po starych, wytartych panelach. Dźwięk otwieranych drzwi i widok pięknej twarzy mojego przyjaciela wywołuje u mnie uśmiech.

   - Cześć, Simon. - Drzwi otwierają się szerzej.

   Widzę bruneta z jego niesfornymi kosmykami, z wielkim uśmiechem na twarzy, siedzącego na tym starym, wysłużonym wózku i nie ma siły, która powstrzymałaby mnie przed uściśnięciem chłopaka.

   - Witaj, Cleo. - Jego męski głos pieści moje uszy, a także rzuca na kolana wszystkie miejscowe dziewczyny. - Jesteś gotowa?

   - A nie widać?

   Uśmiecha się, prawy kącik ust wędruje nieco wyżej niż lewy. Przygląda się mojemu strojowi, który mnie wydaje się odpowiedni na taką eskapadę: czarne trapery - w końcu prawie będziemy wjeżdżać pod stromą górę, bojówki w kolorze khaki i czarna, bawełniana koszulka. Włosy spięłam w kok, by żaden kosmyk mi nie przeszkadzał. No i wystarczająco duży, czarny plecak, w którym mam suchy prowiant i kilka butelek wody.

   - Jak zwykle perfekcyjnie przygotowana. - Drwi sobie ze mnie odrobinę, na co pokazuję mu język.

   - Możemy już ruszać? - pytam, niecierpliwiąc się trochę.

   - Oczywiście. - Sprawnie wyjeżdża wózkiem z mieszkania, obraca nim i zamyka drzwi na klucz.
   - Wziąć twój plecak? - Wskazuję na przedmiot na jego kolanach.
   Wzdycha ciężko i kręci głową.
   - Dziękuję, poradzę sobie. Za to możesz wreszcie wczuć się w swoją rolę.
   Śmieję się i zaczynam pchać wózek chłopaka. Czekając na windę, rozmawiamy o minionych tygodniach, kiedy to nie mieliśmy okazji się spotkać. Informuję Simona o natłoku pracy i kolejnych rządowych zamówieniach na nowe broszury informacyjne, on zdaje mi relację z ostatnio przeprowadzonych doświadczeń.
   Takich jak Simon, mam na myśli niepełnosprawnych, jest w Ocelii niewielu, ukrywają się. Po zakończeniu piątej wojny światowej sto lat temu, prawo globalne wprowadziło zakaz płodzenia, rodzenia i utrzymywania przy życiu chorych. Dzieci urodzone z widocznymi defektami są mordowane w przeciągu doby od porodu, często bezimiennie. Gdy choroba ujawnia się później, również nie ma zmiłuj, tylko śmierć. Ukrywanie chorego dziecka także jest równoznaczne z wysłaniem człowieka na drugi świat.
   Simon przeżył jedynie dlatego, że jeszcze przed wypadkiem potrafił rozwiązać najbardziej zawiłe fizyczne zadania, a jego niepełnosprawność jest wynikiem nieodpowiedzialności jednego z opiekunów domu dziecka. Brunet pozostał ze mną, a mężczyzna, który "niefortunnie" wpadł na drzewo, został zwolniony z pracy i wszelki słuch po nim zaginął. Albo nadal siedzi w więzieniu albo od kilkunastu lat wącha kwiatki od spodu. Nikt tego nie wie.
   Pcham wózek, idąc dziurawą ulicą prowadzącą ku wylotowi z miasta, koła wzbijają drobiny kurzu w powietrze. Władze nie dbają o tę część Karaan, czasami dadzą jakieś pieniądze, ale idą one na edukację i służbę zdrowia, które tu jeszcze pozostały. Po obu stronach drogi nie ma ani jednego budynku, wszystkie zrównano z ziemią ponad dwadzieścia lat temu. Jedynie wysoka trawa i liczne chwasty zdobią krajobraz. Nieszczególnie lubię tędy chodzić, ale dla Simona jestem w stanie przezwyciężyć tę niechęć.
   - Nie lubię takiej pogody. - Simon zadziera głowę do góry, ściskając plecak. - Zawsze przynosi deszcz.
   - Deszcz to oczyszczenie - odpowiadam. - I nadzieja na lepsze jutro.
   Brunet przenosi wzrok na mnie, a na jego twarzy gości szczery uśmiech.
   - Chyba, że zapowiada powódź.
   - Nie przesadzaj. Poprzednia była ponad sto lat temu, w czasie wojny. Synoptycy nie przewidują kolejnej przez najbliższe kilkanaście lat. Bądźmy realistami.
   - Więc musimy wziąć pod uwagę zachowanie wodniarzy.
   Wzdycham.
   Wodniarze to grupa społeczna, przedstawiciele Departamentu Hydrologii i Zjawisk Wodnych, zajmujący się w Iglesii badaniem zmian stanu wód w Ocealii. Są oni potomkami starożytnych piratów, ludźmi aroganckimi i bardzo pewnymi siebie, choć zdarzają się wśród nich jednostki bardziej przystosowane do życia w społeczeństwie. Wodniarze rzadko kiedy opuszczają północną część Karaanu, gdzie mają swoją własną dzielnicę, właściwie robią to tylko po to, by udać się do pracy. Z innymi nacjami naukowymi porozumiewają się jedynie za pomocą prasy czy innych mediów. Najbardziej uaktywniają się, gdy stan wód kraju wzrasta powyżej pięciu metrów nad poziomem tamy. Wodniarze to dwadzieścia jeden oddziałów w całym kraju, zawsze ujawniają się w chwili zagrożenia.
   W domu dziecka była z nami pewna dziewczyna - Allison. Jeszcze przed Odkryciem wykazywała tradycyjne zdolności wodniarzy. Zawsze chodziła z wysoko uniesioną głową, dumna, niedostępna. Starsza ode mnie i Simona, dom dziecka opuściła jeszcze przed naszym Odkryciem. W mniemaniu innych dzieciaków była dziwna. Będąc posiadaczką donośnego głosu, była słyszalna nawet na dwóch piętrach budynku. Często przemierzała korytarze, mówiąc sama do siebie, jaka to ona jest piękna, że ma oryginalną urodę. Odrobinę jej współczułam. Po opuszczeniu domu dziecka została zatrudniona w Iglesii w odpowiednim departamencie, ponoć zdziczała tam jeszcze bardziej. Nie mam pewności, utopiła się w wodospadzie Caspiana prawie rok temu. Głosy w jej głowie nie pozwoliły jej żyć dłużej.
   Wchodzimy do lasu, ciemna zieleń drzew wpływa na mnie kojąco. Przetarte ścieżki lepiej przyjmują koła wózka niż zerwany asfalt miasta. Jasne drogi kierują nas ku górze Maris, gdzie znajduje się instytut. Uwielbiam zapach paproci, mchu, powietrze tutaj jest zdecydowanie czystsze. Simon ma przymknięte oczy, uśmiecha się, promienie słońca, które przedostają się przez leniwie płynące chmury, oświetlają jego twarz, wygląda jakby była wyrzeźbiona.
   Pcham wózek i chłonę tę piękną aurę lasu.
   - Jak się miewa Chris? - pyta mnie ni stąd, ni zowąd.
   - Żyje - odpowiadam lakonicznie.
   Chris to mój kolega z pracy. Simon wietrzy romans między nami, ale ja jestem pewna, że nigdy nie będę z Chrisem. Nie dlatego, że nie jest w moim typie, przystojny blondyn o złotych oczach jest w typie każdej dziewczyny, po prostu nie uważam za dobry pomysł zakochiwanie się w zadeklarowanym homoseksualiście, który w dodatku ma chłopaka.
   Ale tego Simon nie musi wiedzieć.
   Pcham wózek, robi się coraz bardziej stromo, z każdym krokiem wbijam mocniej w podłoże. Powoli dochodzimy do mojego ulubionego miejsca na tej trasie.
   Leśne skrzyżowanie żwirowej drogi i starych torów kolejowych zakręcających pod baldachimem liści. Ten widok za każdym razem zapiera mi dech w piersiach, czuję coś podobnego do magii. To przypomina mi, że gdzieś w świecie można znaleźć prawdziwe piękno.

   Wzdycham.

   - Znowu to robisz.

   Patrzę na bruneta, który mruży oczy i wystawia twarz do słońca.

   - Co takiego?

   - Patrzysz przed siebie jak urzeczona z otwartą buzią, a twoje oczy zaczynają lśnić. 

   - To coś złego? - pytam, pąsowiejąc.

   - Nie. - Śmieje się i kręci głową. - Nic złego.Pięknie wtedy wyglądasz. I głupio. 

   Uderzam go lekko w ramię.

   - Jeszcze jedna taka uwaga, a będziesz sobie musiał poszukać innego szofera.

   Puszczam rączki wózka i oddalam się na kilka kroków od przyjaciela.

   Słyszę jego śmiech i próbę samodzielnego przejechania choć metra. Koła nieznacznie przesuwają się do przodu po żwirze, ale tylko odrobinę.

   - Cleo, wracaj, proszę! Przepraszam!

  Udaję, że nie słyszę i oddalam się bardziej od brązowookiego.

   - Bo jak wstanę!

   Uśmiecham się do siebie, zawsze podobał mi się dystans, jaki Simon do siebie miał.

   Wracam do niego i mojej pracy.

   - Przepraszam, Cleo. Ale ja tylko byłem szczery.

   Uśmiecham się.

   - A ja tylko udawałam, że się obrażam. Dobrze wiesz, że bym cię nie zostawiła.

   Dotyka mojej dłoni, co nie jest dla niego łatwym gestem, musi obrócić cały tułów, by to zrobić.

   - A ja nigdy nie mógłbym zostawić ciebie, siostro.

   Jedziemy dalej i po czterdziestu minutach stajemy na szczycie Maris, a przed nami rozpościera się widok na ogromny, zbudowany z białego piaskowca budynek, w którym mieszczą się najważniejsze departamenty.

   Czuję niepokój, ale pcham wózek z przyjacielem ku głównej bramie. 

   Wjeżdżam na ścieżkę z kostki brukowej, podjeżdżam pod schody. Jako, że Simon jest jedynym niepełnosprawnym pracownikiem w całej Iglesii, władze uznały, że zbudowanie podjazdu byłoby zmarnowaniem pieniędzy. Dobrze, że przynajmniej w środku jest winda.

   Wciskam przy drzwiach kod DFiNA i aktywuję kartę bruneta, za chwilę ktoś przyjdzie nam pomóc.

   Simon uśmiecha się do mnie kojąco.

   - Witaj w Iglesii, Caro DeMone.