11 Poznaj swoich rodziców...

   Rozdział pisany 6 - 14 kwietnia 2015 roku.
   Dłuższy niż poprzednie, bo trochę mi zeszło na odpowiadania na najważniejsze pytania, poza tym wyjawiłam skrywaną prawdę. Wyjątkowo rozdział jest ciągiem, nie ma podziału na osobne sceny w innych miejscach.
   Podoba mi się to, że Smith mówi, a Cara rozmyśla :3
   Victelia mnie przeraża, jest taką żeńską wersją Stokera z Rozważnej, o ile nie gorszą.
   Końcówka miała być łagodniejsza, ale potrzebowałam odrobiny buntu ze strony DeMone. Mnie się podoba, a Wam?
   Oceńcie sami ;)
___________________________

Laurie.
Mam nadzieję,
że się spodoba :3
Dziękuję za wszelkie miłe słowa!
:*

   Czasami odnosimy wrażenie, że nic nie jest w stanie nas zaskoczyć, przecież żyjemy w świecie, w którym tak wiele się już wydarzyło. Miliony oczu widziały wojny przy użyciu wszelakich broni. Głód, bieda, susza, tsunami i inne katastrofy żywiołowe, zamarznięta część Europy, śnieg w całym Africonie, wybuchy wulkanów, które już dawno wygasły. Tyle zjawisk pojawiło się na świecie, że naprawdę nic nie powinno szokować.
   Najwidoczniej już od dłuższego czasu nikt nie spotkał żadnego ducha. No cóż, ja widziałam ich sześcioro, rozmawiałam z dwójką, a nawet zostałam przez jednego dotknięta. W materiałach o Strzegących, które znalazłyśmy z Evemis, nie było słowa wzmianki o tym, że ci wyjątkowi ludzie posiadają tak wielką wrażliwość metafizyczną, która pozwala im kontaktować się ze zmarłymi.
   Być może nie cała wiedza na temat mutantów została zapisana. Albo raczej nie została przechowana. Z chwilą wymordowania mutantów (poza Tyrionem) pozbywano się wszystkiego, co mogłoby zostać dla potomnych. Chyba nie pozbyto się jednak dokładnie każdej rzeczy. Coraz bardziej wierzę w to, że mogę być potomkiem mutanta, że mogę być Strzegącą.
   Obserwuję, jak Smith chodzi od ściany do ściany, myśli nad czymś, dostrzegam oznaki zaskoczenia na jej twarzy. A niby nie miało jej już nic zadziwić. Uprzedzałam. W dawnych czasach za mówienie o wizjach duchów trafiłabym pewnie do zamkniętego zakładu psychiatrycznego. Teraz najpewniej trafię do laboratorium na badania mózgu, by znaleźć źródło tych widzeń w odpowiedniej części organu i ją wyciąć.
   Victelia zatrzymuje się, opiera ręce o krzesło i patrzy mi prosto w oczy, jej wzrok próbuje przeszyć mnie na wskroś, kobieta szuka w mojej twarzy oznak kłamstwa, ale niczego takiego nie znajdzie. Powiedziałam prawdę, wyznałam coś, czego nie usłyszeli z moich ust Meyves i Patrick. Nie wiem, czy postąpiłam słusznie, jestem gotowa zmierzyć się z konsekwencjami.
   - Czy wie pani, kim są Strzegący?
    Wpatruję się w niebieskie oczy rozmówczyni pewna, że to pytanie to jedynie wymysł mojej wyobraźni. Mogę przysiąc, że Smith nie poruszyła ustami. Chyba że to ze mną jest już do tego stopnia źle, że mam halucynacje. To częsta przypadłość wśród mutantów, przynajmniej o takim zjawisku czytałam w biografii Tyriona Raymesa. Towarzystwo duchów musiało jakoś wpływać na wyhodowanych szamanów.
   - Tak. Wiem. - Mój głos jest zachrypnięty od długiego zeznawania, próbuję dyskretnie odchrząknąć, czuję lekki ból gardła. - Pani zapewne także, więc pozwoli pani, że nie zagłębię się w lekcję historii.
   Uśmiecha się kpiąco, po jej spojrzeniu wiem, że takie odzywki ją irytują. Ale dlaczego miałabym jej nie irytować? Jestem już w takim bagnie, że mogę się jedynie modlić, o ruchome piaski pod nim, które wciągną mnie w wieczną nicość.
   - Książki nie mówią jednak całej prawdy, a tylko tą, którą świat zechciał zapamiętać. - Podchodzi do drzwi, wraca do stołu, najwidoczniej chodzenie pomaga jej w tworzeniu takich zdań, jakie chce, bym usłyszała. - Niektóre rzeczy lepiej ukryć, inaczej w przyszłości mogą stać się bronią do zniszczenia istniejącego porządku świata.
   Wzdycham w duchu. Nie lubię zbytniego owijania w bawełnę, wolę usłyszeć szybko suchą prawdę niż irytować się operą mydlaną, wzniosłością, która nie pasuje.
   - Świat nie mógł i nie może pamiętać o odczuwaniu metafizycznej rzeczywistości. Istnieje tylko nasz świat, poza nami jest pustka, inne życie nie istnieje.
   Przewracam oczami. Jeśli wywód białowłosej ma tak wyglądać, to ja spróbuję użyć swojej siły, by rozwalić meble. Szybciej się skupię na niszczeniu metalu niż na słuchaniu Victelii.
   - Wiele informacji o Strzegących przepadło wraz ze spalonymi badaniami i dziełami naukowymi. Ale to, co zostało przekazane ustnie, przetrwało w pamięci potomków. - Ponownie podchodzi do drzwi, tym razem korzysta z interfejsu, prosi o coś ukrytego za drzwiami żołnierza. - Niewielu ludzi wie, jak rozpoznać osobę wywodzącą się z rodów Strzegących. A to takie łatwe.
   Słyszę dźwięk poruszanej zasuwy, drzwi uchylają się nieznacznie, blada ręka w zielonym mundurze podaje Victelii wypchaną pomarańczową kopertę, po czym znika, drzwi na nowo zostają zatrzaśnięte. Doktor administracji wraca do stołu, zasiada naprzeciwko mnie, koperta znajduje swoje miejsce na środku stołu.
   - Fenotyp Strzegących pozostanie w przyrodzie do końca, o ile nie zostanie wyparty przez cechy dominujące. - Zbytnio nie dziwi mnie zmiana kierunku rozmowy, genetyka miała przecież znaczący wpływ na ochotników. - Każdy potomek mutantów w swoim wyglądzie posiada przynajmniej jedną z dwóch cech: blond włosy, niebieskie oczy.
   Prostuję się na krześle, mimowolnie otwieram usta, jestem w szoku. Czyli, że kapitan Coraje ma wśród swoich przodków Strzegącego? A co z Patrickiem? Czyżby sam był mutantem? Do tej pory się nie ujawnił, a przecież na własne oczy widział, do czego jestem zdolna, wie, jaką moc posiadam. Gdyby był podobny do mnie, raczej by się ujawnił. Mam mętlik w głowie. To jednak dopiero początek informacji, którymi Victelia chce mnie uraczyć.
   - Ale wygląd nie świadczy o posiadaniu mocy. Nie można przeprowadzić badań na każdym, kto fenotypem wskazuje na pokrewieństwo ze Strzegącymi. Genotyp może się różnić. - Białowłosa naciska przycisk pod stołem. Nic się nie dzieje, nie wiem, po co był ten zabieg, ale nie dbam o to. Chcę wiedzieć, dlaczego Smith zarzuca mnie informacjami sprzed lat. - Dlatego siedemdziesiąt lat temu w Destiny, która należała wówczas do Departamentu Genetyki, ustawiono mur. Nazwano go Purgatorio. Wie pani, co to znaczy?
   Kiwam potakująco głową. Nie wiem, czy urzędniczka chce pokazać, że ma mnie za idiotkę czy może mnie sprawdza. W jej towarzystwie czuję się coraz bardziej niekomfortowo. Poprawiam się na krześle, mój łokieć wychodzi za kontur stołu i napotyka niewidzialną ścianę. Nie daję po sobie poznać, że wystraszył mnie nagły opór. Już wiem, do służył ten przycisk - wokół mnie wytworzyło się pole magnetyczne, które nie pozwoli mi na żywsze ruchy, o próbie ucieczki mogę zapomnieć. Chyba wolałabym mieć wciąż kajdanki na rękach.
   - To ze starohiszpańskiego, oznacza czyściec.
   Znowu ten złośliwy uśmieszek na twarzy niebieskookiej, zaczynam przyzwyczajać się do tego, że kobieta nie darzy mnie sympatią. Sama nie mam dla niej dobrych uczuć.
   - Zgadza się. Purgatorio zostało wzniesione z cegły, ale innej od tej, z której do tej pory budowano. Ta cegła była niebieska, czasami wręcz granatowa. Zawierała w sobie krople krwi Strzegących. Tylko mutanci i ich posiadający moc potomkowie mają moc przebić się przez tę cegłę.
   Coraz więcej rzeczy staje się dla mnie jasnych. Jestem Strzegącą, tego zdołałam się domyśleć. Ale już wiem, po co w Destiny przeprowadzany jest test Purgatorio.
   - W taki sposób chcieliście odkryć mutantów i zasilić nimi armię, zgadza się?
   Uśmieszek się pogłębia.
   - Jaka bystra. Obcowanie z książkami chyba się przydało. Ale racja - Purgatorio stworzono po to, by szybko i bez problemu sprawdzić czy wśród kadetów kryje się ktoś, kto posiada moc panowania nad naturą, jednak nie było to łatwe. Znaczna część Strzegących została zamordowana, zanim doszło do prokreacji, wielu ukryło swoje dzieci. Władze mogły być pewne jedynie co do fenotypu potomków Tyriona. Ale jego synowie i córka nie chcieli wspierać żadnego rządu, nawet Ocelii. Ponoć na innych kontynentach funkcje Strzegących zostają przywrócone, ale u nas były zbędne. Aż do teraz.
   Jej spojrzenie wwierca się we mnie, jej szorstki ton głosu wywołuje u mnie dreszcze. Chcę krzyczeć, chcę bić, czuję zbliżający się atak paniki, gdy mój mózg skupia się na polu magnetycznym, w którym zostałam zamknięta. Mój oddech staje się płytszy, a kąciki ust Victelii niebezpiecznie zbliżają się do skroni.
   - Wojna z Africonem się nie skończyła, od miesięcy żyjemy w strachu przed kolejnym atakiem.
   Dlaczego się tak stresuję? Przecież nie mam czym. Owszem, jestem uwięziona w polu magnetycznym, ale podejrzewam, że jest ono tutaj, bo to w tym pokoju przesłuchiwano Strzegących oskarżonych o zdradę, korupcję czy też inne przestępstwa. Co oznacza, że nie było tutaj nikogo oficjalnie od pięćdziesięciu lat. Dopiero teraz skupiam się na słowach Victelii odrobinę uspokojona. Nie ma się czym martwić, nic mi tutaj nie grozi, raczej to ja stanowię dla innych zagrożenie, to mnie Smith powinna się bać. Patrzę na nią uważnie, a myśl, że z nas dwóch to ja jestem wyjątkowa, dodaje mi odrobinę otuchy.
   - Dlatego też zwiększyliśmy ilość testów w Destiny. - Zerka na mnie zniesmaoczona. - Pierwszą częścią tego testu jest wybranie odpowiedniej ścieżki z holu Destiny. Przeważnie młodzi kadeci wybierają za pierwszym razem tę po prawej. - Czyli to nie jest jednorazowy sprawdzian. Ciekawe. - Pani trafiła dobrze za pierwszym razem, zgadza się? - Potakuję. - Jak się to pani udało?
   Przypominam sobie ołtarzyk w holu i uśmiecham się.
   - To proste. Porzuciłam radość i poddałam się przeznaczeniu.
   Czujne spojrzenie pani doktor i w ruch idzie koperta - kobieta otwiera ją powoli, jakby myślała, że wprost nie mogę się doczekać, by poznać zawartość, a przeciąganie czynności zacznie mnie irytować. Nic z tego. Życie nauczyło mnie, by niczego od nikogo nie oczekiwać. Dlatego nigdy nie liczyłam na własne mieszkanie i dobrą pracę, los sam mi je podarował, za co jestem mu wdzięczna. Wolę być od czasu do czasu zaskakiwana niż czuć rozczarowanie niszczące nadzieję. Płynięcie z prądem dało mi anonimowość i zwyczajność.
   - Niektórzy dopiero za trzecim razem wybierają właściwą ścieżkę. Przez ostatnie pięćdziesiąt lat jedynie kapitan Baumwan podjął dobrą decyzję za pierwszym razem.
   Prostuję się na krześle jeszcze bardziej, pamiętając jednak o tym, że jestem uwięziona. Nie udało mi się jeszcze skoncentrować na tyle, by spróbować przejąć władzę nad polem magnetycznym.
   - Jak na razie osiągnął najlepszy wynik w tym teście. Przynajmniej dopóki pani nie wkradła się do Destiny.
   Nie wiedziałam, że test jest w jakikolwiek sposób oceniany. Że też jeszcze nie wzbudził w kadetach niezdrowej chęci rywalizacji.
   Victelia kładzie przede mną kartkę, z jej prawego górnego rogu wpatruje się we mnie Meyves. Wciąż nie wiem, skąd brało się u mnie to uczucie strachu na początku naszej znajomości. Może uda mi się znaleźć odpowiedź również na to pytanie? Czas pokaże, o ile mam go jeszcze wystarczająco dużo. Spoglądam na ocenione przymioty: szybkość decyzji, czas przejścia do Purgatorio, sposób, w jaki próbowano rozbić mur. Zielonooki przyjął podobny do mojego. Dlaczego mu się nie udało? To proste - nie ma w sobie najmniejszej komórki odziedziczonej po Strzegących.
   Przede mną ląduje kolejna kartka, tym razem wpatruję się we własne zdjęcie. Wykonano mi je przed wejściem do tunelu. Czyli śledzono każdy mój ruch od wejścia do Destiny. Dlaczego więc nikt mnie nie powstrzymał? Dlaczego pozwolono mi przejść przez test, skoro nie jestem żołnierzem ani się na niego nie szkolę? Przyglądam się sobie bardziej - no tak, moje jasne włosy i niebieskie oczy są dobrze widoczne. To mój fenotyp pozwolił mi na to wszystko.
   Zerkam na punkty i pokrewieństwo. Wielkimi literami zapisano: UWAGA! PRAWNUCZKA TYRIONA RAYMESA!
   Zamieram. Wpatruję się w litery, widzę prawdę. Odziedziczyłam fenotyp i genotyp z mocą nie po jakimś mniej znanym Strzegącym, ale po samym Tyrionie Królu.
   Co czyni mnie nie tylko chodzącą bronią.
   Mimo upadku monarchii, mam prawo krwi do tytułowania się Księżniczką Ocelii.
   Czyżbym była jeszcze bardziej wyjątkowa?
   Chwila. Żaden z żołnierzy poza Meyvesem nie wie, kim jestem, że posiadam zdolności poskąpione innym ludziom. Ale nie wiedział o tym w chwili rozbicia przeze mnie Purgatorio. Nie mógł też wystarczająco szybko powiązać mnie z Raymesem, wybiegł ze swojego miejsca, bo przeszłam za mur. Poza tym to nie jego pismo, zdążyłam je już poznać.
   Patrzę na Victelię, która nagle zaczyna unikać mojego wzroku, chowa twarz za kurtyną prostych, białych włosów. Z jej twarzy nie znika złośliwy uśmieszek, ale teraz wiem, że jest on częścią gry. Gry polegającej na ukrywaniu przede mną strachu. Kobieta się mnie boi, wie, kim jestem.
   - Pani to napisała - odzywam się. - Prawda?
   Próba znalezienia punktu, na którym można by zawiesić wzrok, kończy się fiaskiem. Szklane ściany chyba zaczynają przytłaczać kobietę.
   - Prawda? - pytam ponownie, mój głos staje się twardy jak stal, Smith drży lekko. To dziwne, do tej pory ja czułam się nieswojo w towarzystwie władczej urzędniczki, teraz ona czuje coraz większy dyskomfort. Szale się odwróciły, to ja jestem w tym momencie górą. - Wie pani, kim jestem? To pani napisała tę uwagę? Proszę odpowiedzieć!
    Prawie podskakuje na krześle, gdy nieznacznie podnoszę głos. Trzyma się, nie pozwala strachowi nad sobą zapanować, ale ta walka zaczyna ją irytować. Patrzy mi prosto w oczy, znowu mam wrażenie, że jej kolor oczu, ich odcień taki sam jak moich, świadczy o naszym pokrewieństwie, tylko w jakim stopniu?
   - Tak, ja to napisałam. Dobrze wiem, kim jesteś - cedzi przez zaciśnięte zęby, słowa przepełnione są jadem, wypluwa je, jakby parzyły ją w język. - Nie widziałam cię prawie dwadzieścia lat, ale gdy cię zobaczyłam, wiedziałam, że to ty. Przybyłaś, by zniszczyć mi życie. Zniszczyć wszystko, co od dekad próbowano naprawić w społeczeństwie.
   O czym ona mówi? Zna mnie od chwili moich narodzin? Przecież to niemożliwe! Chyba że to ona przyniosła mnie do sierocińca. Nie. Nie, wtedy nie traktowałaby mnie jak największego wroga i nie próbowała wyeliminować.
   Eliminacja. To o niej rozmawialiśmy ostatnio z Meyvesem. Wiedział, że grozi mi niebezpieczeństwo, ale czy zdawał sobie sprawę jak wielkie? Jestem zagrożeniem. Mój los jest już raczej przesądzony.
   - Zna mnie pani? - upewniam się.
   Kobieta śmieje się przez chwilę kpiąco, prycha, na jej twarz wraca wyraz wyższości, który towarzyszy chyba każdemu, kto pełni ważną funkcję. Taki sam wyraz miał naukowiec z DNP, któremu dostarczałam broszury. Od tamtego zdarzenia minął miesiąc. W tym czasie moje życie zmieniło się niczym umieszczone w kalejdoskopie i pod władzą przeznaczenia.
   - Oczywiście, że cię znam. Jesteś jedyną osobą z mojej rodziny, której nie zdołałam zabić.
   Wpatruję się w nią, obserwuję, jak uśmiech staje się coraz bardziej złowieszczy, podobny do uśmiechu złego charakteru ze starych komiksów zwanego Jokerem. Tylko włosy kobiety pozostają białe, zieleń się ich nie tyka. Mam mętlik w głowie.
   - Kim pani jest?
   Kobieta wstaje, opiera ręce o metalowy blat i pochyla się nade mną.
   - Jestem Victelia Smith, z domu Raymes, wnuczka Tyriona Króla, nie-mutantka, dziedziczka tronu monarchii Ocelii, starsza siostra Annemarie Elisabeth Raymes, po mężu Chestford. Morderczyni ojca, siostry, szwagra i trzech siostrzeńców. Tylko ciebie nie pozwolili mi dorwać. Ale teraz to się może zmienić - mam władzę, mogę doprowadzić do twojej śmierci. Ostatnia z rodu Raymesa posiadająca moc może zginąć, a świat nawet się o tobie nie dowie, księżniczko.
   Osoba nade mną, przerażająca kobieta o niebieskich oczach, która nienawidzi mnie z całego serca, jest moją ciotką. I morderczynią mojej rodziny. To przez nią jestem sierotą, to przez nią nie miałam szans na normalne dzieciństwo.
   - Zabiłaś go? - Koniec z uprzejmością, złoczyńca nie zasługuje na szacunek. - Zabiłaś Simona?
   - Masz na myśli tego doktorka na wózku? - Kiwam potakująco głową, czuję wzbierające pod powiekami łzy. - Sam się zabił, ta pułapka była przygotowana dla ciebie. Ale skoro się nawinął, no cóż, nie przewidziałam tego. I skąd mogłam wiedzieć, że ma tak słabe ciało? Powinno go poparzyć, nie zabić. Najwidoczniej tak miał być, stało się, amen.
   Mam ochotę krzyczeć, bić, niszczyć. Tatuaż dobrze widoczny dla Smith - podciągnęłam rękawy bluzki, by rany po kajdankach nie zostały sklejone z materiały - zaczyna lśnić szarością, białowłosa cofa się, wstaję z miejsca, pole magnetyczne rozszerza się, ale nie robi mi krzywdy.
   - Nienawidzę cię - syczę, a z mojej prawej dłoni zaczyna ulatniać się dym, zaciskam ją w pięść, myśląc o małej kuli ognia. - Zabiłaś najbliższych mi ludzi, zniszczyłaś moje życie, a tak spokojnie o tym mówisz. Jesteś potworem!
   Początkowo Victelia jest zaskoczona widokiem mocy, ale dość szybko ukrywa przerażenie za fasadą wyższości i zarozumialstwa, śmieje się przez chwilę i sięga po kopertę, nie spuszczam jej z oczu, wciąż stoję.
   - Ja jestem potworem? Spójrz na siebie. - Znowu prycha, ten odgłos staje się najbardziej znienawidzonym przeze mnie dźwiękiem na świecie. - Jesteś genetycznym mutantem, nie-człowiekiem. Cieszę się, że to moja młodsza siostra odziedziczyła tę klątwę, nie ja. - Wyciąga z koperty zdjęcie, przesuwa je w moją stronę i cedzi: - Proszę. Poznaj swoich rodziców.
    Niepewnie chwytam fotografię w dłoń i unoszę wyżej, a po prawym policzku spływa pojedyncza łza.
   Na zdjęciu jest sześć osób i niemowlak, a ja poznaję wszystkie te postaci. Po lewej stronie stoi staruszek, którego spotkałam w korytarzu Destiny, trzyma dłonie na ramionach stojących przed nim dwóch kilkuletnich chłopców - moich braci. Obok mężczyzny stoi małżeństwo, oboje uśmiechają się do aparatu, kobieta trzyma na rękach malutkie dziecko. Obok jej męża stoi trzeci z chłopców, poważny, ale w jego oczach można dostrzec łobuzerskie ogniki.
   Moja rodzina.
   Odwracam zdjęcie, przeważnie się je podpisywało. Tak jest i tym razem. Poznaję tożsamość swoją i swoich bliskich.

   Sir Arthur Benedict Raymes z córką Annemarie Elisabeth Chestford, zięciem Johnem Williamem Chestfordem oraz wnukami (od lewej): Philipem Charlesem, Matthiew Conradem, Cleopatrą Amelią i Paulem Gordonem.

   Patrzę na rodziców. Tylko mój tata miał czarne włosy, cała reszta blond, a dziadek już przyprószone siwizną.
   Cleopatra Amelia. Już wtedy miałam czarny sznurek na nadgarstku.
   Cleo.
   To zdrobnienie pozostało w mojej głowie, podświadomość małego dziecka ją zapamiętała.
   - Gdyby nie ten stary dziadyga, który wyniósł cię z domu do bidula, gdyby nie nadał nowego imienia, dopadłabym cię szybciej. - Uśmiecha się szyderczo. - Sama do mnie przyszłaś, więc nie mogę być zła na los.
   Podchodzi do drzwi i korzysta z interfejsu, drzwi się otwierają, do środka wchodzi mięśniak i Meyves, którego smutne spojrzenie mnie przytłacza.
   - Weź je sobie. - Victelia wskazuje na zdjęcie, składam je na pół i chowam do kieszeni dżinsów. - Tylko to będziesz miała ze sobą w więzieniu. Wyprowadzić ją!
   Mięśniak brutalnie wykręca mi ręce i zakuwa w kajdanki. Czuję się przegrana i zrezygnowana. Dowiedziałam się prawdy, wielkiej prawdy, która może zmienić świat, ale poza mną nikt inny jej nie pozna, niczego nie zmienię.
   W asyście mężczyzn opuszczam pomieszczenie, prowadzą mnie do aresztu. Niestety, nie uprzedzili mnie, że droga do niego wiedzie przez stołówkę instytutu.
   Jestem ciekawym obiektem do przyglądania się, nie co dzień prowadzi się przestępcę. Unikam wzroku pracowników, wpatruję się w podłogę dopóty, dopóki na drodze spojrzenia nie staje para damskich butów. Podnoszę głowę i rozpoznaję osobę przed sobą. To pracownica DNP, która mijała kiedyś mnie i Simona. Tak, kiedyś. W tych lepszych czasach. Mój mózg podsuwa mi miano, jakim określił ją wówczas goniący korytarzem kolega.
   Sally.
   Za jej plecami dostrzegam Jonathana, jest wstrząśnięty moim widokiem.
   - Proszę, proszę, proszę - odzywa się kobieta, jest niewiele ode mnie starsza, patrzy na mnie z nienawiścią. - Czyli teraz z nią się prowadzisz?
   Zanim ktokolwiek z mojego otoczenia zdąży zareagować, kobieta uderza mnie otwartą dłonią w twarz. Ląduję na Meyvesie, a z moich oczu płyną łzy.
   Mam dość. Zbieram wszystkie myśli w jedną, tatuaż zaczyna lśnić, powietrze wokół mnie faluje, unosząc włosy. Baumwan coś do mnie mówi, próbuje uspokoić. Prostuję się szybko, kumuluję energię i rozrywam kajdanki, metal rozpryskuje na boki, moje nadgarstki nie są niczym ograniczone. Wymijam przerażoną Sally i ruszam przed siebie, byle tylko uciec z Iglesii.
   Rozbrzmiewa alarm, a ja pędzę kolejnym korytarzem.
   Ludzie ujrzeli Strzegącą. Dopiero teraz zacznie się wojna.